بررسی فرآیند و مفاد آشتی سازمان های فلسطینی / حسین علایی

چکیده

اختلاف بین گروه های فلسطینی همواره یکی از معضلات مردم فلسطین در تمرکز قوای خود در برابر رژیم صهیونیستی بوده است. از زمان اشغال فلسطین تا کنون چگونگی تشکیل دولتی که بتواند حقوق فلسطینیان را استیفا نموده و آنها را از ناامنی و آوارگی دائمی نجات دهد نه تنها دغدغة ساکنین آن سرزمین بلکه موضوع حل یکی از مهم ترین مشکلات خاورمیانه بوده است. یکی از طرح های مهم سازش بین فلسطینی ها و اسرائیل که مورد حمایت آمریکا و برخی از کشورهای عربی است، طرح تشکیل دو دولت یهودی و فلسطینی در سرزمین های اشغالی بر اساس مرزهای قبل از جنگ 1967 است. در جریان جنگ شش روزه که در سال 1967 رخ داد، چهار کشور مصر،اردن،سوریه و لبنان بخشی از جغرافیای سرزمینی خود را از دست دادند.در 44 سال قبل بند2 قطعنامة 338 مصوب 22 اکتبر 1973 شورای امنیت سازمان ملل تأکید داشت که بر اساس قطعنامة 242 شورای امنیت، نیروهای نظامی اسرائیل باید از سرزمین های اشغالی عقب نشینی کرده و خارج شوند اما هنوز اسرائیل در بخش قابل توجهی از سرزمین کشورهای عربی از جمله بلندی های جولان در سوریه حضور دارد. در بسیاری از اجلاسیه های اتحادیة عرب تأکید شده تا زمانی که نیروهای نظامی اسرائیل از کشورهای عربی خارج نشوند آنان تمایلی برای بازسازی روابط با اسرائیل نخواهند داشت. اسرائیل تا کنون نشان داده است که هیچ گونه علاقه ای برای انعطاف پذیری در ارتباط با مرزهای امنیتی خود ندارد. اسرائیل معتقد است تنها از طریق به کارگیری قدرت و توان نظامی می تواند به مطلوبیت های امنیتی نایل شود. از سوی دیگر اسرائیل به عنوان کارگزار استراتژیک آمریکا در خاورمیانه محسوب می شود و هر نوع تصمیم در مورد مسئلة فلسطین فقط با پذیرش آمریکا امکان پذیر خواهد شد. در وضعیت کنونی توافق بین گروه های فلسطینی با توجه به نکات فوق قابل فهم و درک است. در این مقاله به ابعاد گوناگون توافق آشتی ملی بین گروه های فلسطینی و تأثیر آن بر آیندة فلسطین پرداخته می شود.