تحريم براي مذاکره؛ عمدتا يک استراتژي ناکارآمد

تصويب قطعنامه 1929 شوراي امنيت با هدف وادار کردن ايران به مذاکره و پذيرش شرايط غرب صورت گرفت. از ديدگاه غرب تنها در شرايط فشار شديد بين المللي، ايران مواضع هسته اي خود را تغيير خواهد داد.

چنين ديدگاهي نشان از عدم درک صحيح غرب بخصوص آمريکا از جايگاه برنامه هسته اي در سياست داخلي و بين المللي ايران دارد. چرا که فشار بيشتر بين المللي نتيجه معکوس داشته و بر پافشاري ايران بر مواضع هسته اي خود مي افزايد. 

سه ديدگاه در مورد علل اتخاذ تحريم هاي جديد عليه ايران وجود دارد: تحريم براي جنگ، تحريم براي مهار ايران و تحريم براي مذاکره. براساس ديدگاه اول، هدف اصلي تحريم ها آماده سازي افکار عمومي و تضعيف اقتصاد ايران براي شروع يک جنگ است. آمريکا اين مدل را در حمله به عراق بکار برد اما بحث مقابل اين است که افکار عمومي جهاني نسبت به اهداف آمريکا بي اعتماد است و همچنان آماده جنگ نيست. 

آمريکا براي شروع جنگ نياز به مجوز شوراي امنيت دارد و ايجاد اجماع کار آساني نيست. آمريکا توان هدايت عمليات نظامي در جبهه سوم (بعد از افغانستان و عراق) را ندارد و سياست هاي اوباما نيز بر مبناي کاربرد ديپلماسي براي حل مسائل سياست خارجي آمريکاست. در اينجا بحث حمله نظامي احتمالي اسرائيل مطرح است که البته اين رژيم بدليل وجود بحران هاي داخلي و ضديت افکار عمومي جهاني بخصوص پس از حمله به کاروان آزادي در موقعيت هدايت عمليات نظامي نيست و به تبع همچنان در اين مرحله علاقمند به فشار بر آمريکا براي هدايت عمليات نظامي است.

جهت ارجاع دانشگاهی:
کیهان برزگر ، "تحريم براي مذاکره؛ عمدتا يک استراتژي ناکارآمد"، پژوهشکده مطالعات استراتژیک خاورمیانه، 30 تیر ماه 1389.