گروه هاي سياسي در عراق براي تشکيل دولت به هم اعتماد ندارند

دکتر کيهان برزگر، عضو هيات علمي دانشگاه علوم و تحقيقات و معاون امور بين الملل مرکز مطالعات خاورميانه است. وي مولف دو کتاب "سياست خارجي ايران در عراق جديد" و "ايران، عراق جديد و نظام سياسي امنيتي خليج فارس" است. از برزگر مقالات متعددي به زبان فارسي و انگليسي در مجلات معتبر علمي-پژوهشي داخلي و بين المللي در مورد عراق به چاپ رسيده است.
 

اين استاد دانشگاه معتقد است تشکيل دولت ائتلافي در عراق  چاره اي اجتناب ناپذير است که دير يا زود اتفاق مي افتد. اما مسئله مهمتر چگونگي تداوم اين دولت است. وي همچنين خروج نيروهاي آمريکايي از عراق را يک نقطه عطف مي داند و از آن به عنوان " پايان لحظه آمريکايي" در عراق ياد مي کند. با اين استاد دانشگاه، پيرامون بحران عراق و پيامدهاي منطقه اي و بين المللي آن به گفت و گو نشستيم. آنچه در پي مي آيد مشروح نظرات  وي است:
 

بحران عراق  از کجا آغاز شد؟ 

مهمترين دليل به روند ناقص دولت سازي در عراق بر مي گردد. اين مساله خود ريشه در ماهيت ساخت قدرت و سياست در اين کشور دارد که از گذشته به ارث رسيده و همچنان نيز ادامه دارد. صدام حسين يک ديکتاتور به تمام معنا و وارث يک دولت ناکارآمد با عدم مشروعيت داخلي، منطقه اي و بين المللي بود. وقتي نيروهاي خارجي رژيم بعثي صدام را ساقط کردند با خرابه اي مواجه شدند که حاصل حکومت وي بود. در داخل مردم عراق از جنايات صدام و اليت بعثي حاکم و خفقان سياسي به ستوه آمده بودند و تحريم هاي سازمان ملل ساختار اقتصادي و فرهنگي و اجتماعي عراق را تضعيف کرد. در منطقه سياست هاي ماجراجويانه صدام در جنگ با همسايگان هيچ دوستي براي عراق باقي نگذاشت. حتي ملت هاي عرب منطقه نيز از او متنفر بودند. صدامي که در سال 1990 به اسراييل موشک پرتاب مي کرد و در خيابان هاي جهان عرب طرفداران زيادي داشت در آستانه سقوط در مارس2003 تنهاترين رهبر عرب بود و هيچ حامي نداشت. رژيم بعثي حقوق بشر را نا ديده گرفت و مردم عراق را بمباران شيميايي کرد و بدين ترتيب افکار عمومي دنيا نيز بر ضد رژيم بعثي شد. نتيجه اينکه در يک دوره زماني 25 ساله انگار رشد و توسعه در عراق متوقف شده و تنها جنگ و تنش جايگزين آن شده بود. در چنين فضايي دولت سازي با توجه به خواسته هاي مردم عراق شکل نگرفته بود و امروز در واقع عراق جديد با ميراث رژيم بعثي دست و پنجه نرم مي کند.