خاورمیانه

تعداد 481

بحران سوریه و شكاف‌های منطقه‌ای

نویسنده: سيدعلی نجات  |   ۲۲ اسفند ۱۳۹۴

بحران سوريه نمونه‌ای بارز از شکل‌گیری يک منازعه در ابعاد استراتژيکی در سياست بين‌الملل و گسترش درگيری‌های سياسی و امنيتی در نظام منطقه‌ای خاورميانه، ميان قدرت‌های بزرگ و متحدان منطقه‌ای آنها است. این امر در صورت پافشاری هر یک از بازیگران می‌تواند ضمن به مخاطره افتادن منافع و تحمیل هزینه‌های گزاف برای آنها، امنیت منطقه و چشم‌انداز ثبات در آن را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

ابتکار همکاری استانبول و توافق اخیر ناتو و کویت

نویسنده: جواد حیران نيا (مدیر گروه)  |   ۱۹ اسفند ۱۳۹۴

مشارکت ناتو با کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس را می توان در راستای استراتژی ترویج ثبات در همسایگی ناتو و مناطق پیرامونی آن قلمداد کرد و آنرا ادامه برنامه مشارکت برای صلح و گفتگوی مدیترانه ارزیابی کرد.

ظهور پراگماتیسم منابع انرژی

نویسنده: مریم پاشنگ  |   ۱۹ اسفند ۱۳۹۴

به نظر می رسد که رابطه بین دولت ها و منابع نفتی تغییر کرده به طوری که تولیدکنندگان در پی جذاب تر کردن مفاد قراردادی با هدف جذب سرمایه گذاری خارجی و مشارکت با شرکت های بین المللی نفتی در توسعه میادین خود و همچنین مشارکت بیشتر بخش خصوصی هستند.

توافق نفتى دوحه و ثبات بازار انرژى

نویسنده: مریم پاشنگ  |   ۱۱ اسفند ۱۳۹۴

از اواسط سال 2014 روند نزولی قیمت های نفت اغاز شد و قیمت های نفت از 110 دلار در هر بشکه به کمتر از 30 دلار در هر بشکه در ژانویه 2016 کاهش یافته است. در اوپک برخلاف گذشته عربستان سعودی، امارات متحده عربی، قطر و کویت از سیاست حفظ سهم بازار برای از میدان به در کردن تولید نفت خام های گران قیمت و متعارف حمایت کردند که درست در نقطه عکس سیاست مورد نظر ایران برای ایجاد ثبات در بازارهای نفت قرار داشت.

محرک های اقدام نظامي روسيه در سوريه

نویسنده: اختر قاسمی  |   ۹ اسفند ۱۳۹۴

محرک بسیار مهمی که در اقدام نظامی روسیه در سوریه نقش مهمی داشته این است که از نظر روسیه، واکنش های تعلل آمیز ایالات متحده آمریکا نسبت به داعش که به طور جدی واکنشی بر علیه آن انجام نمی داد، به معنای از دست دادن خاک سوریه به نفع داعش و تضعیف آن در برابر نیروهای غیر داعشی همچون ترکیه و کشورهای حوزه خلیج فارس خواهد بود.

ايران و آينده مذاكرات صلح افغانستان

۲۵ بهمن ۱۳۹۴

برگزاري مذاكرات صلح، اقدام مثبتي جهت برقراري ثبات، امنيت، كاهش خشونت و ايجاد صلح پايدار در افغانستان و به تبع آن در منطقه و جهان است. بي ثباتي و ناامني موجود در افغانستان پس از گذشت 15 سال از سقوط دولت طالبان، لزوم حل مشكل طالبان با دولت از طريق سياسي – مذاكرات و حل اختلافات از طريق تفاهم- را فراهم كرده است. اما دو نكته حائز اهميت در اين خصوص، از يك سو اهمیت بهره مندی و دریافت حمايت ایران به عنوان یکی از همسايگان تأثيرگذار افغانستان در روند صلح و ثبات در اين كشور است. از سوي ديگر، لزوم پيوستن گروه‌هاي مختلف معارض داخلي به اين مذاكرات است.

پس لرزه های برجام تحول مهم سياسی در لبنان

نویسنده: سید حسین موسوی (رئیس مرکز پژوهش های علمی و مطالعات استراتژیک خاورمیانه)  |   ۱۶ بهمن ۱۳۹۴

تقريبا همه ناظران سياسي لبنان و منطقه بر اين باور هستند كه يكي از آثار قدرتمندتر شدن جايگاه ايران پس از اجراي برجام همين تحول سياسي در موضع يكي از مهم ترين احزاب مسيحي اين كشور يعني حزب نيروهاي لبناني به رهبري سمير جعجع است. سمير جعجع در مراسم سخنراني اعلام نامزدي ژنرال عون، اسراييل را دشمن خواند و به ادبيات ژنرال عون نزديك شد.

ارتش مشترك عربی، افسانه يا واقعيت؟

نویسنده: جواد حیران نيا (مدیر گروه)  |   ۱۴ بهمن ۱۳۹۴

تشکیل رژیمهای امنیتی و همگرایی امنیتی مستلزم وجود سطح بالایی از انسجام و ادراک میان اعضای تشکیل دهنده آن رژیم ها در خصوص امنیت و تهدیدات امنیتی از یک سو و چگونگی مقابله با تهدیدات امنیتی از سوی دیگر است. نوع نگاه متفاوت کشورهای تشکیل دهنده ارتش مشترک عربی به مقوله امنیت و تهدیدات امنیتی و رویکرد متفاوت آنها در مسائل منطقه ای و حتی داخلی یکدیگر باعث شده تا شکل گیری چنین ارتشی با هاله ای از ابهام روبرو شود.

آینده پژوهی روندهای نوظهور در خاورميانه عربی در پرتو نقش آمريكا

نویسنده: حسین مینایی  |   ۱۳ بهمن ۱۳۹۴

منطقه خاورميانه كانون بحران در جهان است و معماي امنيت در منطقه در بالاترين سطح وجود دارد. پس از وقوع حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001، خاورمیانه نقش برجسته تری در سیاست آمریکا نسبت به گذشته بازي کرده است. روندهای نوظهور در خاورمیانه موجب افزایش توان بالقوه بی ثباتی خواهد شد.

اعلام خصوصى سازى آرامكو، اقدامى اقتصادى يا سياسى؟

نویسنده: مریم پاشنگ  |   ۷ بهمن ۱۳۹۴

اعلام برنامه خصوصی سازی سهام آرامکو در شرایطی که حتی در مورد کلیات و روند آن تصمیم گیری نشده بیش از آنکه تصمیمی اقتصادی در راستای برنامه بلندمدت اصلاحات اقتصادی عربستان باشد، ژستی سیاسی و پوپولیستی در بعد داخلی و ترفندی برای تحت تاثیر قراردادن سرمایه گذاران خارجی علاقه مند به سرمایه گذاری در اقتصاد ایران و به ویژه صنعت نفت در فضای پسا تحریم است و اهداف ژئوپلیتیکی را در محیط قیمتهای پایین در بازارهای نفت دنبال می کند.